“Een landgoed door generaties heen”
Erfgoed en rijke cultuur, een belastingvrij paradijs en een heel parkbos in de achtertuin, een authentieke boerderij die vanbinnen is gemoderniseerd en, oja, zelfs een eigen legende heeft. Het rijksmonumentale Frans Joseph Hoeve is een unicum in Nederland. De huidige bewoner, Yvonne de Nerée tot Babberich, draagt de naam van het Gelderse plaatsje en het landgoed van haar voorouders. Idyllisch familieleven maar, zo blijkt, ook heel modern.
Een driehonderd meter-lange oprijlaan leidt naar de Frans Joseph Hoeve met zijn hoge, indrukwekkende voorgevel. Voor het eerst sinds 1785 wordt dit rijksmonument afgesplitst van het landgoed dat in handen is van een adellijke familie. ‘In 1970 ben ik geboren en opgegroeid op Kasteel Halsaf, daarna heb ik in het tuinmanshuisje gewoond en uiteindelijk met mijn twee dochters en zoon op de boerderij’, vertelt Yvonne met een glinstering in haar ogen. Tijdens ons gesprek werpt ze een blik door het raam: ‘Ik zie de bladeren nu zo mooi van kleur veranderen. In de stad krijg je dat toch veel minder mee, zo beaamt ook mijn dochter. Paddenstoelen verzamelen en kastanjes poffen in de herfst, sleeën, schaatsen in de winter en in de lente staat de tuin weer vol bloesem. Je leeft hier echt met de seizoenen en tegenwoordig natuurlijk ook hip, zelfvoorzienend. Zwemmen in je eigen water, houthakken voor het haardvuur, koken met ingrediënten uit eigen tuin, grondwater oppompen en desgewenst jagen. Het klinkt allemaal heel idyllisch, maar,’ zo lacht Yvonne: ‘Dat is het ook echt!’
‘Ik zie de bladeren nu zo mooi van kleur veranderen. In de stad krijg je dat toch veel minder mee’
Elke ochtend om stipt zes uur staat Yvonne op: eerst mediteren en dan een lange wandeling door het bos. Een parkbos, welteverstaan. Aangelegd in Franse stijl met bomen van maar liefst honderdvijftig jaar oud. Op een kleine zes hectare eigen grond (met de meerwaarde van toegang tot het omvangrijke, omringende landgoed), komt ze vrijwel geen ziel tegen. Tenminste, op een paar bijzondere wezens na. Yvonne: ‘Groene spechten, kamsalamanders, verschillende vleermuizen, herten en heel veel eekhoorntjes.’ Ze lacht bij de herinnering: ‘Vrienden uit de stad weten niet wat ze zien! Die denken dat ik hier afgelegen zit. Ja, ik zit op mijn eigen eiland met alle geestelijke rust, maar wanneer ik maar wil kan ik de drukte opzoeken.’ Op een steenworp afstand zit een supermarkt, een lagere school, een hockeyclub, een gym en het station. Binnen vijf minuten is de A12 bereikt. Twintig minuten rijden en je zit in het hart van Arnhem, ook Nijmegen en Düsseldorf zijn nabij. ‘Ik voel me hier een wereldburger’, aldus Yvonne. Onlangs kwam haar dochter uit Amsterdam een weekendje logeren, die erna verklaarde: ‘Mam, even vergeten, maar met een paar dagen hier op de hoeve ben ik weer volledig opgeladen.’ Het natuurgebied op dit landgoed is beschermd. Inheemse planten en bloemen groeien er in hun wilde weelde. De Natuurschoonwet 1928 (NSW) is hier van kracht en dat maakt het tot een klein belastingparadijs. Onder de belastingvoordelen: geen overdrachtsbelasting en geen erfbelasting. Naast de beeldschone en belastingtechnische fortuinlijke omgeving, heeft het landgoed ook cultuur. Yvonne: ‘Zelfs een legende over de meid van Halsaf, waar een amateurfilm van is gemaakt.’
Toen Yvonne hier kwam wonen in 2002 besloot ze tot een grote renovatie. Het karkas en daardoor de charme van het eeuwenoude huis bleef overeind, maar vanbinnen is het volledig nieuw. De buitenwanden bleven staan, binnenin werd een compleet nieuw huis gebouwd. Een verbouwing met respect en behoud van originele elementen. De stal werd een living die maar liefst honderd vierkante meter beslaat. De plafonds zijn vier meter hoog met robuuste eiken balken. In de masterbedroom met een zes meter-hoog plafond volledig open tot aan de nok, zijn de nisjes, duivengaten, omlijst met plexiglazen huisjes. Yvonne: ‘Dat weerspiegelt de hemel en geeft een sfeervol effect.’ Ze vertelt verder over de inrichting: ‘Ik heb een voorliefde voor het contrast tussen vintage, antiek en modern. Zo hebben we in de keuken een groot kookeiland van Bulthaup met een room divider midden in de ruimte met daarin een gigantische kasteelopenhaard. Daarbij hebben we gekozen voor natuurtinten en natuurlijke materialen, zoals vloeren van eikenhout.
Op de begane grond zit Yvonne ook graag in de serre met prachtig ochtendlicht. Het binnenplaatsje telt een buitenkeuken en een guesthouse annex filmhuis voor bioscoopavonden. De overdekte schuur werd haar atelier om in te boetseren. Maar het is ook bij uitstek geschikt om oldtimers of paarden in te stallen of voor feestjes. Yvonne: ‘Iedereen kan altijd komen eten, blijven slapen, dus we hebben hier al veel diners en vieringen gehad met vrienden en voor de kinderen. Ja, ik houd echt van dit warme familiehuis! Maar de kinderen zijn uitgevlogen en ik gun dit huis aan iemand die geniet van alle faciliteiten, de zeeën van ruimte en rust.”
“Iedere dag vakantie”
Dit voorjaar verhuisden Daphne Huisman (41) en Dolf Peijnenburg (41) met hun 3 kinderen, 4 paarden, 2 honden, 2 katten en 7 kippen van een oud schoolgebouw in Velp naar een modern verbouwde graanschuur in Loo. Daphne: ‘We wonen er natuurlijk nog maar kort maar we hebben nog iedere dag het gevoel dat we op vakantie zijn.’
Zowel Daphne als Dolf zijn opgegroeid in de omgeving van Arnhem en voor verhuizen draaien zij hun hand niet om. Ze bouwden hun eerste eigen huis in Rozendaal en verbouwden daarna een oude meisjesschool in Velp om tot hun droomhuis waar hun kinderen Oliver (11), Sophie (9) en Faber (7) opgroeiden. Daphne: ‘Het was echt een heerlijk ruim en karakteristiek huis midden in het dorp. Het liefst hadden we het opgetild en op een plek gezet met meer eigen grond, want dat laatste misten we wel een beetje. We hebben namelijk 2 Shetlanders, 2 pony’s en 2 paarden en die wilden we heel graag aan huis houden.’
Dit voorjaar zijn ze verhuisd van Velp naar Loo, een klein dorp aan de oostkant van Arnhem. Daar vonden zij een tot woonhuis verbouwde graanschuur in een weids landschap aan de uiterwaarden. Aan de achterzijde kijk je tot aan de Posbank. Het huis heeft 9500 m2 eigen grond en een stal. Daphne: ‘De vorige bewoners hadden ook paarden dus alles was voorhanden. We hebben nu 4 van de 6 paarden thuis. De jongste twee blijven nog op stal staan. Daphne en Dolf hadden al eerder gekeken naar huizen in het buitengebied, zelfs tot ver in de Achterhoek. Daphne: ‘Dat hebben we voor de kinderen niet gedaan. We wilden ze niet helemaal uit hun vertrouwde sociale omgeving halen. Dit huis ligt in Loo, op een kwartier rijden van hun oude school. Oliver gaat volgend jaar naar de middelbare school en dat kan gewoon in Arnhem op de school die hij al op het oog had. De twee jongste gaan straks wel in Loo naar de lagere school. Die is er ja! Het is een klein dorp met iets meer dan 1000 inwoners maar wel met een eigen lagere school.’ ‘In een groot huis kun je echt verdwijnen. Nu komen we elkaar weer wat vaker tegen en dat is gezellig’ Voor het nieuwe huis geldt dat het binnen kleiner is en buiten groter. Daphne: ‘We zien nu al dat de kinderen veel meer buiten zijn. Dat is echt een verrijking en ik ben heel blij dat we ze dat mee kunnen geven. Ook voor ons zelf geldt trouwens dat het na een dag werken heerlijk is om thuis te komen in de rust. We hebben een eigen erf met een poort. Zodra ik daar doorheen ben, voel ik de rust. Alsof we in dit huis meer afstand hebben van de wereld om ons heen omdat het niet direct aan de openbare weg ligt.’ Ondanks dat het huis meer comfort heeft en heel hoogwaardig verbouwd is, is het dus wel iets kleiner dan het schoolgebouw in Velp. Daphne: ‘Dat kleiner wonen ervaren we eigenlijk wel als prettig. In een groot huis kun je echt verdwijnen. Nu komen we elkaar weer wat vaker tegen en dat is gezellig.’
“Woonboerderij met voedselbos”
Hoewel Kim (47) en Joost Holweg (51) een heerlijk huis hadden in Doesburg, zijn ze afgelopen winter toch verhuisd naar een woonboerderij in Angerlo, slechts 3 kilometer verderop. Kim: ‘Stilte stond hoog op het wensenlijstje en die hebben we hier gevonden.’
Kim kan niet genoeg benadrukken hoe heerlijk ze gewoond hebben in hun 2-onder-een-kapwoning aan de rand van Doesburg. Hun zonen Lars (15) en Nick (13) groeiden er op, het huis was fijn en ze hadden een heerlijke tuin. Kim: ‘Maar stil was het er nooit, want achter het huis liep een doorgaande weg. Als je fijn woont, let je daar in eerste instantie niet op, maar het viel mij op dat we met vakanties altijd de stilte en rust opzochten. Dan kom je erachter hoe je daarvan geniet.’
Goede basis
Niet verrassend dus dat dit ooit nog reden zou zijn te verhuizen. Maar zo’n huis moet dan ook maar net op je pad komen. Kim: ‘We waren al een tijd op zoek maar wel in de beperkte driehoek rondom onze oude woning. We wilden voor de jongens niet te veel veranderen. Op een zeker moment waren we best ver met een huis. Op het laatste moment hebben we daar toch nee tegen gezegd. Toeval of niet, precies toen kwam dit huis op de markt. Het is een historische woonboerderij met een voorhuis en een deel. In 2008 is er door de vorige eigenaar met veel liefde verbouwd. Dat laatste was voor ons belangrijk. De basis is goed, dus we konden er zo in. Natuurlijk zijn er dingen die we ooit anders willen. Zo zijn we allebei best lang en de keuken is laag. Maar het fijne is dat het niet direct hoeft.
“Het viel mij op dat we op vakanties altijd de stilte en de rust opzochten. Dan kom je erachter hoe je daarvan geniet”.
Het huis kijkt uit over de weilanden en er zit een flinke lap grond omheen. Kim: ‘Die weilanden zijn niet van ons maar het uitzicht is rustgevend.’ De fruitbomen die er al stonden wil Kim gebruiken bij de start van een eigen voedselbos. Lui tuinieren, noemt ze het gekscherend. Kim: ‘Wij proberen duurzaam te leven. We rijden elektrisch, hebben een paar zonnepanelen en ook met de tuin willen we duurzaam omgaan. We zijn natuurlijk van die stadse mensen die het allemaal nog moeten ontdekken maar ik vind het een inspirerende gedachte dat veel van wat er straks in de tuin zal groeien, eetbaar is. Bovendien geeft bezig zijn in de tuin mij veel rust. Joost en ik werken allebei de hele dag met ons hoofd. In de tuin ben ik met mijn handen bezig. En het mooie is, alles wat je hier oppakt heeft nut.’ Wat Kim betreft hadden ze de stap van drukte naar rust wel eerder mogen maken maar voor de kinderen was dit een goed moment. Kim: ‘We hadden in Doesburg een hele gezellige buurt en voor de jongens was het fantastisch om op te groeien. Er werd veel buiten gespeeld met kinderen uit de buurt, dat zou hier op deze afgelegen plek wel anders zijn geweest. Nu zijn ze ouder en vrijer om zelfstandig te gaan en staan waar ze willen. Sociaal is er voor hen niet veel veranderd: school, vrienden, sport is allemaal hetzelfde gebleven. Ze kunnen zelf de drukte opzoeken maar ik weet dat zij ook enorm genieten van de stilte en rust in ons nieuwe huis. Ze zijn steeds betrokken geweest bij het zoeken naar een nieuw huis. Alle keren dat we iets gingen bekijken was het ‘nee’ maar bij dit huis was het direct een volmondig ‘ja’.
“Een wereld van verschil”
Esmeralda (41) en Harald (40) de Wilde verhuisden met hun drie kinderen Tom (11), Daan (8), Saar (6) en hond Guusje van Vathorst bij Amersfoort naar Holkerveen. Het oude en het nieuwe huis liggen op een krappe 10 minuten van elkaar rijden maar toch is het een wereld van verschil.
“Als je Holkerveen in de routeplanner zet geeft hij Nijkerkerveen aan. Zo klein is het dorp. Wij woonden in Vathorst bij Amersfoort, een fjn huis maar dicht bij de ring. Ik heb nooit geklaagd want we woonden mooi maar het gaf natuurlijk wel geluidsoverlast. Toen Harald en ik net kinderen hadden liepen we met de kinderwagen vaak richting Holkerveen want dat ligt eigenlijk heel dicht tegen Vathorst aan. Daar stond een klein arbeidershuisje dat in die tijd werd verbouwd tot een mooi, ruim woonhuis. Wij zeiden dan altijd tegen elkaar: misschien later, als we groot zijn…. Toen stond het vorig jaar november ineens te koop. Wij hadden net de zolder verbouwd, dus ik was helemaal niet met verhuizen bezig. Maar Harald wel. Die zat altijd op funda maar dat mag hij nu niet meer van mij hoor! Op een avond zei hij, ‘weet je nog dat huis waar we altijd langs liepen en wat we zo leuk vonden? Het staat te koop en ik heb een afspraak gemaakt om het te bezichtigen’. Kijken kan geen kwaad dacht ik, maar toen werd ik natuurlijk verliefd. We vielen vooral voor de tuin. Het was najaar, er scharrelden kippen rond en er kwam een konijn langs gehupst. Verder is er een boomgaard met fruitbomen en een buitenzwembad. Wij hadden daarvoor altijd in nieuwbouwhuizen gewoond waar we de tuin vanaf braakliggende grond moesten aanleggen. Dan is zo’n weelderige tuin met volgroeide bomen en struiken een droom. Een zwembad zouden wij zelf nooit hebben laten aanleggen maar nu het er is, is het heerlijk. De kinderen hebben er écht de hele zomer in gelegen. En ik leer allemaal nieuwe dingen want komende weken gaan we het zwembad ‘winterklaar maken’.
We hebben meer ruimte en de kinderen hebben alle drie een mooie, grote kamer. Ze kunnen hier ook veiliger op straat spelen. Saar is pas 6 en had voorheen nog nooit alleen op straat gespeeld. Maar het belangrijkste verschil is dat het een stuk rustiger is. Als we nu op een mooie zomeravond in de tuin zitten, is het stil om ons heen. We merken nu eigenlijk pas dat we er in het vorige huis last van hadden. Hoewel het maar een kleine 10 minuten rijden is van Vathorst, is het hier zo groen. Als we even weggeweest zijn en weer naar huis rijden, voelt het bijna als vakantie. We zitten midden in het groen maar de luxe van de stad ligt binnen handbereik. We hebben inmiddels een hond. Dat hadden we aan Daan beloofd: ‘als we ooit verhuizen naar een huis met een grote tuin dan mag jij een hond. Meteen toen hij van de verhuizing hoorde, heeft hij ons daaraan herinnerd. Zelf ben ik bijna jarig en heb ik kippen voor mijn verjaardag gevraagd. We hadden al eitjes van de overburen gekregen maar dat hoeft dan niet meer, dan rapen we ze zelf”.
“Rust, ruimte en meer natuur”
Ik woonde in het centrum van Arnhem, in een bovenwoning en was al een tijdje op zoek naar iets in de buurt van de Veluwe. Ik had behoefte aan ruimte, rust en wilde dichter bij de natuur wonen. Ik merkte dat ik genoeg begon te krijgen van kleine stadse ergernissen: muziek van de buren of een trolleybus die langsrijdt. Ik ben tandarts en werk in een drukke praktijk. Als ik na een lange dag hard werken thuiskom, moet ik vaak nog eindeloos rondjes rijden voor een parkeerplek. Het klinkt misschien stom, maar ik vind het wel heel lekker dat ik de auto straks in Angerlo gewoon voor de deur kan zetten. Voor Sophie is op een boerderij wonen altijd een wens geweest. Zij droomt van eigen kippen en geiten maar ik denk eerlijk gezegd dat het voorlopig katten worden. Zij is net gestart met een drukke baan bij de gemeente en heeft behoorlijke ambities. Uiteindelijk wil ze burgemeester worden, dat zegt ze altijd voor de grap maar wie weet….
‘Dat vind ik ook
aantrekkelijk: dat het
huis af is. We kunnen
er zo intrekken’
Toen ik het nieuwe huis in Angerlo de eerste keer ging bekijken viel ik voor het licht en de ruimte. Het is een huis met veel wit en met fijne open ruimtes. Van buiten is het een oude boerderij met een prachtige rieten kap maar van binnen heeft het een strak, wit interieur. De vorige eigenaren hebben het prachtig opgeknapt. Dat vind ik ook aantrekkelijk: dat het af is. We moeten straks misschien wat kleine klusjes doen maar we kunnen er zo intrekken. De sfeer is Balinees en in de tuin staan grote boeddha-beelden waar er twee van blijven staan. Ik heb Indonesische roots dus die sfeer sprak mij direct aan. Angerlo ligt precies gunstig, niet ver van ons beider ouders en je bent zo in Arnhem of in de oude Hanzestad Doesburg. Sophie verheugt zich op het plattelandsleven en lekker shoppen bij boeren in de buurt voor eitjes en vlees. De vorige eigenaren hebben een vijver achter het huis aangelegd waar karpers zwemmen. Ik zou zelf nooit bedacht hebben om vissen te nemen maar nu ze er zijn, vind ik het eigenlijk wel leuk om ze te verzorgen. Ik heb er een hele gebruiksaanwijzing bij gekregen. En ja, het is rustig in Angerlo,
misschien te rustig maar dat moeten we ervaren.”
“Heerlijkheid Loenen”
Vrienden voor het leven en allemaal de vijftig al even gepasseerd. Tijd om je af te vragen hoe de oude dag eruit gaat zien. Die willen ze in geen geval alleen achter de geraniums slijten. Dus kochten Inge (57) Bob (60), Carl (65) en Anita (58) met z’n vieren De Heerlijkheid Loenen bij Nijmegen. Inge: ‘Ik moet mezelf iedere morgen in de arm knijpen. Wow, wonen wij hier echt?!
Ik woonde in het centrum van Arnhem, in een bovenwoning en was al een tijdje op zoek naar iets in de buurt van de Veluwe. Ik had behoefte aan ruimte, rust en wilde dichter bij de natuur wonen. Ik merkte dat ik genoeg begon te krijgen van kleine stadse ergernissen: muziek van de buren of een trolleybus die langsrijdt. Ik ben tandarts en werk in een drukke praktijk. Als ik na een lange dag hard werken thuiskom, moet ik vaak nog eindeloos rondjes rijden voor een parkeerplek. Het klinkt misschien stom, maar ik vind het wel heel lekker dat ik de auto straks in Angerlo gewoon voor de deur kan zetten. Voor Sophie is op een boerderij wonen altijd een wens geweest. Zij droomt van eigen kippen en geiten maar ik denk eerlijk gezegd dat het voorlopig katten worden. Zij is net gestart met een drukke baan bij de gemeente en heeft behoorlijke ambities. Uiteindelijk wil ze burgemeester worden, dat zegt ze altijd voor de grap maar wie weet….
‘Dat vind ik ook
aantrekkelijk: dat het
huis af is. We kunnen
er zo intrekken’
Toen ik het nieuwe huis in Angerlo de eerste keer ging bekijken viel ik voor het licht en de ruimte. Het is een huis met veel wit en met fijne open ruimtes. Van buiten is het een oude boerderij met een prachtige rieten kap maar van binnen heeft het een strak, wit interieur. De vorige eigenaren hebben het prachtig opgeknapt. Dat vind ik ook aantrekkelijk: dat het af is. We moeten straks misschien wat kleine klusjes doen maar we kunnen er zo intrekken. De sfeer is Balinees en in de tuin staan grote boeddha-beelden waar er twee van blijven staan. Ik heb Indonesische roots dus die sfeer sprak mij direct aan. Angerlo ligt precies gunstig, niet ver van ons beider ouders en je bent zo in Arnhem of in de oude Hanzestad Doesburg. Sophie verheugt zich op het plattelandsleven en lekker shoppen bij boeren in de buurt voor eitjes en vlees. De vorige eigenaren hebben een vijver achter het huis aangelegd waar karpers zwemmen. Ik zou zelf nooit bedacht hebben om vissen te nemen maar nu ze er zijn, vind ik het eigenlijk wel leuk om ze te verzorgen. Ik heb er een hele gebruiksaanwijzing bij gekregen. En ja, het is rustig in Angerlo,
misschien te rustig maar dat moeten we ervaren.”